PIP 36 - 2007

Zes jaar na het harde verhoor van de elfjarige Maikel in het kader van de Schiedammer parkmoord werd de aanwezige pedagoog door het College van Toezicht van de NVO – de beroepsvereniging van pedagogen – berispt vanwege de onverenigbare rollen die hij vervulde. Een terechte waarschuwing, zo vindt hoogleraar jeugdrechtspleging Ido Weijers, maar het oordeel had scherper moeten zijn: er zijn regels overtreden die voor elke pedagoog vanzelf moeten spreken. Ten onrechte is geconcludeerd dat pedagogen niet mogen ingrijpen.

Als het over internationale kinderontvoering gaat, dringen zich beelden op van Arabische vaders die hun kinderen meenemen naar verre oosterse oorden. In werkelijkheid zijn het meestal autochtone
moeders die hun kinderen ontvoeren naar een westers land. Wat drijft deze ouders tot het ontvoeren van hun kind? Wat zijn de gevolgen voor de kinderen en hoe kunnen ontvoeringen worden voorkomen? Dirk Willem Postma verdiepte zich in recent onderzoek en sprak met Els Prins, directeur van het nieuwe Centrum Internationale Kinderontvoering.

Grote gezinnen ontlokken tegenstrijdige reacties aan hun omgeving. Bezorgde stemmen beweren dat kinderen in grote gezinnen snel aandacht en ruimte tekortkomen, anderen idealiseren grote gezinnen als kweekvijvers voor sociale verantwoordelijkheid, gezelligheid en gemeenschapszin. Bernadette Verhagen-Göbbels van de Vereniging Groot Gezin relativeert beide (voor)oordelen door uit eigen ervaring de schaalvoordelen en risico’s van het opvoeden van veel kinderen tegen het licht te houden.

Om de huidige stand van waarden en normen van een kritisch pedagogisch commentaar te voorzien neemt E.A. Godot in zijn tweede boek de zeven hoofdzonden als uitgangspunt. Hebben ijdelheid, traagheid, nijd, gramschap, gulzigheid, onkuisheid en gierigheid ons als hoofdzonden nog iets te zeggen? Wouter Pols dacht met Godot mee, maar ging verder. Zonde van de tijd bracht hem voorbij de hoofdzonden. Via de kardinale en christelijke deugden kwam hij uit bij de naastenliefde, de agapè.