PIP 43 - 2008

Uit monitoronderzoeken komen steden steevast als ‘onveilig’ en ‘kindonvriendelijk’ tevoorschijn. Vooral ambitieuze stadsbewoners lijken zich deze boodschap aan te trekken. Maar gelukkig trekken
niet alle (potentiële) middenklassegezinnen de stad uit. Waar kijken deze ouders naar als ze zich de vraag stellen: ‘Wil ik hier mijn kind laten opgroeien?’ Op grond van kwalitatieve onderzoeken in diverse wijken en steden kwamen Arnold Reijndorp en Joke van der Zwaard tot vijf indicatoren.

Onlangs verscheen het boek Grote pedagogen in klein bestek, onder redactie van PiP Magazine-redacteuren Tom Kroon en Bas Levering. In deze bundel worden het gedachtegoed en de levensloop van zesenveertig grote pedagogen en denkers over opvoeding besproken. Het eerste exemplaar werd uitgereikt aan emeritus hoogleraar pedagogiek Johan W. van Hulst. Als levende getuige van de (recente) geschiedenis van de pedagogiek vroeg hij zich af wat de geportretteerde pedagogen dreef en wat zij ons anno 2008 nog te zeggen hebben.

Kinderen leren pas goed samenleven en samenwerken als zij samen met kinderen van een andere afkomst naar school gaan. Toch blijkt het niet zo eenvoudig om van zwarte en witte scholen meer gemengde scholen te maken. Mariet Hattink beschrijft de barrières die ouders, scholen en gemeenten moeten overwinnen om een scheefgegroeide schoolpopulatie weer een afspiegeling
van de buurt te laten zijn. Zij pleit voor een benadering waarin ouderinitiatieven een sleutelrol krijgen.

In het redactioneel van PiP Magazine vroeg hoofdredacteur Bas Levering zich onlangs af of de band tussen onderwijsonderzoek en beleid niet te innig kan zijn. Liepen de onderwijskundigen die de recente onderwijsvernieuwingen steunden niet te veel aan de leiband van Zoetermeer en Den Haag? Onderwijskundehoogleraar Theo Wubbels vindt dat Levering te weinig oog heeft voor de uiteenlopende verbanden waarin onderwijskundigen werken. We mogen niet van alle onderwijskundigen dezelfde onafhankelijkheid verwachten.

Een leerkracht van groep 7 vertelde me: ‘Pesten, daar doen we hier niet meer aan, kijk maar!’ Achter in de klas hing een keurig ingelijst pestprotocol, ondertekend door alle leerlingen en ouders van de klas. ‘Zodra ik als leerkracht iets bespeur, zeg ik: Stop, weet je nog dat je een handtekening hebt gezet?’ Trots keek hij me aan. En ik kon alleen maar denken: denk je nou werkelijk dat dit kinderen verder helpt?