PIP 96 - 2017

Een pedagogische civil society is een gemeenschap van opvoeders die elkaar ondersteunen in ‘vrijwillige verbanden in de vorm van informele wederzijdse steun en informele sociale controle’ (Kesselring et al., 2013). In samenspraak kunnen in de pedagogische civil society tot nog toe ongekende gemeenschappelijke praktijken ontstaan.

‘Niemand was voorbereid op geprolongeerde afhankelijkheid’
De grootouders van nu zijn onvergelijkbaar met de grootouders van eerdere generaties. Vorige maand verscheen het boek Eindeloos ouderschap van Herman Vuijsje en Anneke Groen, waarin zij stellen dat vanaf nu het zorgen voor je kinderen nooit meer ophoudt. Bas Levering sprak met hen.

Ontwikkelingen in het sociale domein zorgen ervoor dat er een verandering gaande is in de visie op opvoed- en ouderschapsondersteuning. Waar je als professional voorheen geacht werd om ouders te zeggen hoe zij ‘goed’ moesten opvoeden, gaan we naar een pedagogische benadering waarin je als professional ervoor wilt zorgen dat ouders ‘goed’ kunnen opvoeden. Hoe pak je dat als professional aan?

Met het stijgen der jaren neemt mijn verwondering toe. Verwondering over het leven, over natuur en techniek, over het avontuur dat mens heet en het avonduur van mijn eigen bestaan.

PIP 96 - 2017 (Compleet nummer)

Het is een fascinerend en tegelijk verontrustend idee dat scholen en opleidingen een beslissende invloed hebben op hoe leerlingen, studenten ‘in de wereld komen’, zoals Gert Biesta het noemt. Fascinerend omdat betrokken zijn bij jongeren in de adolescentie boeiend en belangwekkend is, verontrustend omdat volwassenwording nauwelijks een thema is op scholen en opleidingen. Biesta ziet school als ‘oefenplek voor volwassen - wording’. Wat bedoelt hij met die oefenplek? Hoe zou die vorm kunnen krijgen in het klaslokaal?