De mythe van interculturele deskundigheid

De mythe van interculturele deskundigheid

Productgroep Ouderschapskennis 2004-2
Ruth Dean | 2004
3,90
Gratis voor abonnees.

Omschrijving

Interculturele deskundigheid is in het maatschappelijk werk tot een begrip geworden. In een postmoderne wereld waarin cultuur wordt beschouwd als door het individu of door de maatschappij geconstrueerd en zich ontwikkelend, manifesterend en waarneembaar in taal (Laird, 1998), is ‘cultureel deskundig’ worden een uitdagend perspectief. Hoe worden we deskundig in iets wat voortdurend verandert en hoe ontwikkelen we een focus dat ook onszelf omvat, met onze verschillen, overtuigingen en vooroordelen die onvermijdelijk een rol spelen. Na dit en enkele andere hedendaagse standpunten over culturele deskundigheid te hebben overwogen trekt de auteur het idee in twijfel, datje deskundig kan worden in de cultuur van een ander. Ze stelt daarvoor een model in de plaats dat is gebaseerd op acceptatie van ons gebrek aan deskundigheid op het interculturele vlak.


Een gevalsbeschrijving

Twee kinderen uit een Afro-Amerikaans gezin, Kareem (13 jaar oud) en Malik (10 jaar oud) werden door hun 62-jarige oudtante en wettelijk voogd, mevr. W., aangemeld bij de jeugdafdeling van een kliniek voor geestelijke gezondheidszorg. Ze vroeg hulp omdat de kinderen op school en in de kerk ‘lastig waren’ en ze had het advies gekregen om voor de oudste een psychologische test te vragen. Mevr. W kreeg 4 jaar geleden de voogdij over deze jongens en over hun oudere zus Jade (14) en hun broertje Ken (7) en nam ze bij zich in huis, toen ze door de Sociale Dienst werden weggehaald bij hun grootmoeder, waar ze ernstig waren verwaarloosd. Volgens mevr. W waren de kinderen toen ‘wild’, en ze vertelde met genoegen hoe ze hen had gewend aan discipline en hen kennis had laten maken met godsdienst in haar kerk, waar ze nu enthousiast lid waren van de band. Hoewel ze duidelijk maakte dat ze, na haar eigen kinderen al te hebben opgevoed tot verantwoordelijke volwassenen, geen zin had om op haar 62-ste nog eens vier jonge kinderen groot te brengen, was mevr. W zichtbaar trots op wat ze had bereikt.