Een Babylonische spraakverwarring

Omschrijving

De politieke en onderwijskundige wens om bij jonge kinderen taalachterstanden op te sporen en te bestrijden roept tenminste twee vragen op: wat is een taalachterstand en wat zijn de effecten van interventies?
Op zoek naar de antwoorden op deze twee vragen, blijkt dat er in de hulpverleningspraktijk geen eenduidige definitie is van een taalachterstand en dat ondanks interventie veel kinderen stabiel blijven wat betreft hun taalscores.
Dit dwingt ons weer na te denken over de eigenheid van de vroegkinderlijke ontwikkeling en de pedagogische implicaties die dat heeft. De vroegkinderlijke ontwikkeling is een proces dat gekenmerkt wordt door ontvouwing van mogelijkheden, waarbij een grote variabiliteit optreedt bij het bereiken van bepaalde vaardigheden. Zo wordt lopen beheerst tussen twaalf en twintig maanden en leren kinderen een duidelijke uitspraak tussen vier en zes jaar. Om een bepaalde vaardigheid te leren beheersen is de omgeving voorwaarde scheppend, maar de omgeving kan niet bepalen wanneer die vaardigheid bereikt moet zijn. Het belangrijkste van de peuter- en kleutertijd is de maximale parallellie tussen taal, spel, denken en bewegen. Dit bevordert een sociaalemotioneel welbevinden waarbinnen de persoonlijkheid kan groeien. Als het goed gaat, zorgt de peuter- en kleuterperiode voor een stevig fundament.