Een kinderrechtelijke aanpak van kindermishandeling in plaats van abortus onder dwang

Omschrijving

Op 24 februari 2006 bereikte mij via Defence for Children International/RAAK2 het volgende bericht:

‘Den Haag – Minister Donner van Justitie wil dat er eerder ingegrepen kan worden in gezinnen die niet in staat zijn hun kinderen goed op te voeden. Hij komt met een wetsvoorstel om dat mogelijk te maken, zei hij tijdens een CDA-verkiezingsbijeenkomst met de pers. Op dit moment kunnen kinderen pas onder toezicht worden geplaatst als de rechter oordeelt dat de (gezondheid of de) zedelijke (of geestelijke) ontwikkeling van het kind in gevaar is (ernstig wordt bedreigd: artikel 1:254, lid 1 BW; jw). Met het wetsvoorstel van Donner wordt een snellere aanpak mogelijk, namelijk als naar het oordeel van de Raad voor de Kinderbescherming het onbedreigd opgroeien van een minderjarige wordt belemmerd. De ouders kunnen dan bijvoorbeeld de opdracht krijgen een opvoedcursus te volgen. Doen ze dat niet, dan kunnen sancties worden opgelegd of kunnen de kinderen alsnog onder toezicht worden geplaatst. Door eerder ingrijpen mogelijk te maken, hoopt Donner problemen als met de gedode peuter Savanna te voorkomen. “We moeten de problemen niet alleen aanpakken als ze te erg zijn geworden.” In gedwongen abortussen of anticonceptie, zoals bepleit door de Rotterdamse wethouder Van den Anker (Leefbaar Rotterdam), ziet Donner niets. “Dan schiet je je doel voorbij”.’

Het voorstel van minister Donner is, zo lijkt het, de zoveelste goed bedoelde drang-en dwang- druppel op een gloeiende plaat. Komen de plannen van wethouder Marianne
van den Anker – dwang in ultima forma: verplichte abortus en anticonceptie – meer in de buurt van een effectieve aanpak van kindermishandeling? Misschien wel, maar in
deze bijdrage wil ik, na Van den Anker ruimschoots aan het woord te hebben gelaten (mede omdat mij dat op diverse onderdelen uitleg bespaart), pleiten voor een minder
draconisch alternatief: een kinderrechtelijke aanpak van kindermishandeling.