Grenzen, hoezo?

Omschrijving

Samenvatting

In het vorige nummer rond het thema ‘Wat heet (nog) ouderbegeleiding’stond de vraag centraal welke vormen van werken met ouders nog ouderbegeleiding mogen heten. Hubert Stiers reageert eerst met een beschrijving hoe vormen van hulpverlening zich presenteren; door het beschrijven van de verhouding met en de afgrenzing tot andere hulpvormen. Dat helpt om te begrijpen hoe en waarom de drie vormen van hulpverlening in de artikelen over gezinscreatieve therapie, speltherapie en transactionele analyse, ook graag ouderbegeleiding willen heten. Vervolgens gaat hij in op de drie casussen.
Hubert Stiers is ouderbegeleider/gezinspsychotherapeut en opleider/supervisor bij het Centrum voor Kinderpsychotherapie en Ontwikkelingsgerichte Interventie van de Katholieke Universiteit Leuven
Adres: Tiensestraat 102, 3000 Leuven (België) Tel. 0032-16-326066 E-mail: hubert.stiers@psy.kuleuven.ac.be

Inleiding

Het thema dat Alice van der Pas in het vorige nummer van O&O aan de orde stelde, is belangwekkend maar moeilijk. De diversiteit in het werken met ouders noopt tot het formuleren van kwaliteitsnormen én tot het construeren en vasthouden van een tolerant, integrerend denken over wat ouderbegeleiding is. Elk beroep, dus ook ouderbegeleiding, laat zich scherper definiëren door te expliciteren wat het niet is. Maar dit nieuwe aspect van de uitnodiging door Van der Pas lijkt slechts ten dele te kunnen worden beantwoord met de gepresenteerde casuïstiek. Ik licht eerst mijn indruk toe, daarna ga ik in op de beschreven casussen.