Het Verdrag inzake de Rechten van het Kind: waarom VRK goed is en IVRK (eigenlijk) fout

Omschrijving

Op 20 november 1989 werd het Verdrag inzake de Rechten van het Kind (VRK) unaniem aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Alle
lidstaten van de VN (thans met Montenegro) alsmede de Heilige Stoel, de Cookeilanden en Niue hebben het VRK geratificeerd of aanvaard behalve de VS en Somalië, die het VRK wel al hebben ondertekend (respectievelijk in 1995 en 2002) maar nog steeds niet bekrachtigd. Qua aantal lidstaten is het VRK dus een vrijwel – althans bijna – universeel verdrag. Maar ook qua inhoud en potentieel is het VRK een heel bijzonder instrument. Terecht spreekt een recente studie van de Raad van Europa van ‘arguably one of the most far-reaching legal instruments ever to come into force. Daarbij moet niet gedacht worden aan de veelal nog aarzelende doorwerking in nationale jurisprudentie  – hoewel het Europees Hof voor de Rechten van de Mens direct naar het VRK verwijst – maar vooral aan de snel en sterk gewijzigde opvattingen, in diverse landen al in wetgeving vertaald, met betrekking tot de voorbereiding en toerusting van opvoeders ter verlichting van de last van ouders en ter verbetering van de kwaliteit van opvoeding.