Opvoeden: Een privé- én publieke zaak

Omschrijving

De in 2008 door De Winter geïntroduceerde ‘pedagogische civil society’ (PCS) – de gezamenlijke inzet van burgers voor het grootbrengen van jeugdigen – heeft de afgelopen jaren op veel bijval kunnen rekenen. De PCS vindt zijn wortels in verschillende wetenschappelijke benaderingen en tradities, zoals het transactioneel ecologisch model, de positieve psychologie en empowerment, en heeft in aanloop naar de transformatie van de jeugdhulp (opnieuw) terrein gewonnen in reactie op de tendens van het snel opschalen van relatief eenvoudige opvoedkwesties naar professionele hulpverlening. Vanuit de opgave om jeugdhulp te ontzorgen en normaliseren, heeft de PCS weerklank gevonden in zowel beleidsplannen als praktijkinitiatieven zoals Allemaal opvoeders (Kesselring, De Winter, Horjus, & Van Yperen, 2013) en de Academische Werkplaatsen Transformatie Jeugd１ . Desondanks zien beleidsmakers, professionals en wetenschappers ook obstakels, want veronderstelt deze benadering niet onterecht dat alle burgers voldoende zelfredzaam zijn om opvoedingsnetwerken te vormen (Van Ostaijen, Voorberg, & Putters, 2012) en zitten ze daar überhaupt op te wachten (De Winter, 2011)? Dit artikel doet verslag van een focusgroepstudie naar de bereidheid van ouders tot het delen van opvoedingsverantwoordelijkheden.２ De resultaten geven inzicht in de haalbaarheid van de PCS en worden vertaald naar implicaties voor de toekomstige ontwikkeling van deze benadering.