Opvoeden leer je niet in je eentje

Omschrijving

Opvoeden wordt in beleidsdebatten over opvoedingsondersteuning vooral bekeken vanuit het perspectief van het kind. De auteur betoogt dat het perspectief van de ouder een beter uitgangspunt is. Opvoeden wordt beschreven als een leerproces waarin ouders zich met vallen en opstaan ontwikkelen tot ‘goed genoeg' opvoeders. Bij sommige ouders stokt of stagneert het leerproces, en daarmee het opvoeden. Dit kan ook wel ‘ontheemd ouderschap’ genoemd worden. De overheid zal beleid moeten gaan ontwikkelen om ouders te steunen en te sterken in hun leerproces. De auteur geeft enkele concrete aanzetten voor de invulling van dergelijk beleid.
Trefwoorden: opvoedingsondersteuning, ouderschapsondersteuning
Margreth Hoek studeerde economie, met politiek-filosofische zorgethiek als specialisatie. Zij is werkzaam bij JSO (expertisecentrum Jeugd, Samenleving en Opvoeding) en bereidt een proefschrift voor over de betekenissen van zorg en verantwoordelijkheid in het beleidsdebat opvoedingsondersteuning 1980-2002.
E-mail: mhoek@yahoo.com

Opvoedingsondersteuning: vanuit het perspectief van het kind

Ouders voorlichten of ondersteunen opdat zij betere opvoeders worden, is geen recent verschijnsel. De pedagoge Wubs (2004) analyseerde ruim honderd boeken over opvoeden die tussen 1945 en 2000 verschenen, en signaleert dat in de jaren zeventig een nieuwe generatie deskundigen naar voren trad. Ontplooiing en welbevinden van het kind werden in deze periode een op zichzelf staand opvoedingsdoel. In de voorlichting kwam de relatie tussen ouder en kind centraal te staan, en authenticiteit van de opvoeder gold als een belangrijke factor voor gelukkig samenleven. In eerste instantie stond het ideaal van gelukkige en volledig ontplooide ouders én kinderen centraal. Later raakten ideeën over ontplooiing verbonden met argumenten uit de ontwikkelingspsychologie. De nadruk verschoof naar de ontplooiing van het kind; de ontplooiing van de ouders verdween uit beeld, aldus Wubs.