Ouderverstoting en de vergeten vaderlijke opvoedingsverantwoordelijkheid.

Omschrijving

Samenvatting:

Vaders worden bij opvoedingsproblemen en ouderlijke conflicten vaak buiten spel gezet. Tot ver in de jaren negentig was het gebruikelijk dat rechters in gevallen waarin ze moesten oordelen over familierechtelijke problemen de verantwoordelijkheid voor opvoeding en zorg als vanzelfsprekend toewezen aan de moeder. Vaders werden dan buitengesloten. Dat had vaak ook een semi-formele status zoals is vast te stellen aan de hand van formulieren van rechtbanken. In deze voorgedrukte formulieren werd de vader, behalve als alimentatieplichtige en omgangsgerechtigde, als verantwoordelijk opvoeder buitengesloten. Deze situatie ging gepaard met een benadering van vaders die ook verder nauwelijks recht deed aan de relatie die ze hadden met hun kinderen.

Dat béide ouders opvoedingsverantwoordelijkheid dragen kan niet zonder negatieve gevolgen terzijde worden geschoven. Kinderen die een ouder gedwongen hebben moeten missen, hebben daar last van. Vaak is de denigrerende houding van de moeder en die van bevooroordeelde derden zo immens geweest dat er ernstige psychiatrische afwijkingen bij kinderen worden gevonden. Voor een deel vallen die afwijkingen onder de noemer ‘ouderverstotingssyndroom’: het kind zelf heeft het verstoten van een van de ouders, veelal de vader, volledig geïnternaliseerd (zie ook de volgende paragraaf). De denigrerende benadering van vaders kon ook binnen de nog ‘complete’ gezinnen sporen achterlaten door de manier waarop tegen de mannelijke bijdrage aan de opvoeding werd aangekeken. Traditioneel mannelijke, bijvoorbeeld autoritatieve (gezaghebbend én ondersteunend), opvoedingsstijlen werden (en worden) ten onrechte als ‘mannelijk dominant’ getypeerd en verworpen.