PIP 13 - 2003

Het begint allemaal bij de soms hevige maar vaak onschuldige conflicten tussen ouders en hun kinderen wanneer deze laatste pubers worden. Het gaat over roken, alcohol en drugs, over het belang van school, over vrienden, kleding en haarstijl, het tijdstip van thuiskomen, over wel of niet samen op vakantie gaan en naar welke bestemming. Het gaat met andere woorden over de strijd voor een eigen leefwereld, over eigen keuzes mogen maken, over iemand willen en iemand moeten zijn.Waar het tot dan toe duidelijk was wie gelijk had, of wie tenminste zijn gelijk kon laten gelden, moeten ouders aan invloed inboeten. En het zijn de kinderen die aan invloed winnen. Langzaam maar zeker wordt de doorgaans hechte opvoedingsrelatie losgeschroefd.

Nieuwe ontwikkelingspsychologische studies laten zien dat agressief gedrag bij de meeste kinderen voorkomt, maar langzaam afneemt naarmate kinderen ouder worden. Een mogelijke verklaring voor deze afname van fysieke agressie is dat agressief gedrag moet worden afgeleerd. Dat afleren moet plaatsvinden op jonge leeftijd. Anders blijven kinderen hangen in agressieve gedragsvormen die bij peuters nog normaal waren, maar als tiener niet meer aanvaardbaar zijn. Al met al geven deze nieuwe gegevens het belang aan van de vroege kindertijd met betrekking tot de sociale ontwikkeling van kinderen.

Ouders laten steeds vaker hun stem horen als het gaat om de belangen van hun kind, ze willen inspraak bij het opstellen van de Kijkwijzer, ze willen meepraten over het type onderwijs voor hun kind, over de besteding van een persoongebonden budget of rugzak. De stem van de individuele ouder valt echter vaak weg in de grootschaligheid van het onderwijs- en zorgsysteem en als zij gehoord wordt, is het effect nogal eens teleurstellend. Omdat de kreet ‘samen staan we sterk’ ook hier geldt, verenigen ouders zich. PIP-M wil ruimte maken voor deze ouderverenigingen: wat beweegt ze, wat is hun doel en wat zijn de successen en knelpunten?

Naar aanleiding van de discussie in de NRC (23-11-2002) bespreekt Ton Beekman het proefschrift Grenswachters van de pedagogiek van Ivo van Hilvoorde. Een helder en overzichtelijk proefschrift en gezien de conclusies die Van Hilvoorde vanuit zijn onderzoek trekt over de huidige taak van pedagogiek, de moeite van nadere inspectie waard. Achtereenvolgens bespreekt Ton Beekman de inhoud van het proefschrift en de conclusies die de auteur aan zijn onderzoek verbindt met betrekking tot de dag van vandaag.

Naar aanleiding van de discussie in de NRC (23-11-2002) bespreekt Ton Beekman het proefschrift Grenswachters van de pedagogiek van Ivo van Hilvoorde. Een helder en overzichtelijk proefschrift en gezien de conclusies die Van Hilvoorde vanuit zijn onderzoek trekt over de huidige taak van pedagogiek, de moeite van nadere inspectie waard. Achtereenvolgens bespreekt Ton Beekman de inhoud van het proefschrift en de conclusies die de auteur aan zijn onderzoek verbindt met betrekking tot de dag van vandaag.

Op een dag komt Thomas als 11-jarige jongen binnen op de crisisafdeling van een kinder- enjeugdpsychiatrische kliniek. Gemotiveerde ouders en een jongen die zo graag een gewonejongen wil zijn blijken belangrijke voorwaarden te zijn voor behandeling. Met zorgvuldige multidisciplinaire diagnostiek en een duidelijk uitgezette behandellijn die aansluit bij de mogelijkheden van het kind en zijn gezin wordt geprobeerd om de vastgelopen situatie weer op de rails te krijgen. Hoe verging het Thomas van opname tot ontslag?