De ontwikkeling van zelfverwondend gedrag bij jonge kinderen met een verstandelijke handicap

Omschrijving

Een groot probleem in de hulpverlening aan mensen met een verstandelijke handicap is zelfverwondend gedrag. Zelfverwondend gedrag wordt in deze bijdrage gedefinieerd als het zichzelf herhaald toebrengen van letsel zoals kneuzingen, bloedingen en andere vormen van weefselbeschadiging. Er is ook sprake van zelfverwondend gedrag als gedrag letsel tot gevolg zou hebben wanneer er geen gebruik gemaakt zou worden van beschermende middelen, beperkende maatregelen, en/of specifieke interventies. Dit letsel is direct zichtbaar of men kan verwachten dat op termijn letsel ontstaat (Bernard & Haveman, 1993).
In een onderzoek van Haveman, Brook, Claessens en Klapwijk (1992) naar de prevalentie van ernstig zelfverwondend gedrag bij bewoners van Nederlandse instellingen voor licht tot ernstig verstandelijk gehandicapten (AZI’s) werd een percentage van 4,5 gevonden. Bij zeer ernstig verstandelijk gehandicapten was dit percentage nog hoger, namelijk 7,9. De auteurs spreken zelfs over een mogelijke onderschatting als zij hun gegevens vergelijken met die uit de buitenlandse literatuur.