H14. Over de hoeksteen en kindermishandeling als toetssteen

Omschrijving

In april 2002 verscheen er een regeringsnota over huiselijk geweld met als titel: Privé geweld – Publieke zaak. De eerste zin uit deze nota luidt als volgt: ‘Huiselijk geweld is de meest voorkomende geweldsvorm in onze samenleving. Bij geen enkele geweldsvorm vallen zo veel slachtoffers als bij huiselijk geweld. Een substantiële afname van het geweld in onze samenleving kan alleen gerealiseerd worden als geweld in de privé-sfeer krachtig wordt aangepakt. Bij discussies over veiligheid in onze samenleving moet het daarom niet alleen over geweld in de publieke ruimte gaan, maar ook over geweld in de privé-sfeer.’ Huiselijk geweld dus als de meest voorkomende geweldsvorm in onze samenleving. Het doet denken aan een uitspraak van Murray Straus, een bekende Amerikaanse onderzoeker op het gebied van family violence. Hij noemde het gezin ooit eens ‘the most loving and supporting of human groups and also by far the most physically violent group or institution, except for the police or the military during a war’ (Straus, 1978:2). Voor een cijfermatige onderbouwing van deze stelling zij verwezen naar hoofdstuk 1 van dit boek. Dat zoveel gezinnen zulke onveilige oorden zijn is een schokkende constatering. Onze kinderen groeien er op, we verwachten er veel van voor hen, het is hun bakermat. Ook voor de samenleving verwachten we er veel van, het is de hoeksteen, hoe meesmuilend daar soms ook over gedaan wordt, en ouders verwachten er ook veel van, voor zichzelf en hun kinderen. Maar soms hebben ze er geen leven, die kinderen.