H3. Op safe spelen: onderzoek naar veiligheid van kinderen

Omschrijving

‘Veiligheid van kinderen’ beschouwen we als een groot goed. Kinderen hebben recht op een gezonde, niet bedreigde, evenwichtige ontwikkeling, het liefst gehecht aan ouders die altijd de belangen van hun kinderen ten volle behartigen. Dit is vanzelfsprekend een ideaalbeeld. De werkelijkheid ziet er in veel gevallen weerbarstiger, minder rooskleurig uit. Sommige kinderen worden in hun ontwikkeling bedreigd, andere kinderen vaker of zelfs chronisch. Deze laatste categorie groeit op in gezinnen waarbij sprake is van een problematische opvoeding. 
EKC’s pretenderen een nieuw antwoord hierop te vormen. Het ‘nieuwe’ zit hem met name in de paradigmatische verschuiving van verantwoordelijkheden. De hulpverlener verlegt het accent van ‘leiding geven aan’ naar ‘samenwerken met’ en uiteindelijk naar ‘zelfstandigheid van’ de cliënt of het cliëntsysteem (Vedivo, 2000). Het gezin krijgt in deze nieuwe hulpverleningsvisie een cruciale rol toebedeeld om samen met het bredere familienetwerk en andere belangrijke anderen de (problematische) situatie te definiëren en de richting te bepalen voor probleemoplossend handelen. De diagnosticus speelt daarbij een louter ondersteunende rol. De diagnostische functie is immers nadrukkelijk neergelegd bij het cliëntsysteem. Oudejans (2002) stelt dan ook dat de diagnostiek vooral procesdiagnostiek is, dat wil zeggen een dialogisch karakter heeft, waarbij de wensen van cliënten centraal staan. Deze omslag van een aanbod- naar een vraaggestuurde visie binnen de hulpverlening betekent een belangrijke verandering in het denken over hulpverlening aan gezinnen met complexe problemen. Zoals bij elke verandering het geval is, dient te worden onderzocht of bovenstaande verandering ook een verbetering is. Is de EKC een panacee tegen alle problemen binnen een gezin?