“Kijk mij eens goed voor mezelf zorgen”

Omschrijving

‘Kijk vooral niet naar mij!’, zeg ik wel eens grappend wanneer mensen aan mij vragen hoe ík dat dan doe, die zelfzorg. Vervolgens leg ik uit hoe ik jarenlang dacht – na een aantal heftige jaren gewoond en gewerkt te hebben in een conflictgebied – heel goed bezig te zijn. Ik dacht echt in een lekkere flow te zitten. Zestig en soms zelfs tachtig uur per week werken en in mijn ‘vrije’ tijd boksen en motorrijden. Nee, geen yoga natuurlijk, dat was echt niet mijn ding. En rustig even op de bank zitten met een kop thee? Nee, daar kreeg ik de kriebels van. Ik moest bezig zijn, dingen doen. Natuurlijk waarschuwde mijn man mij, herhaaldelijk. En natuurlijk vond ik dat vooral irritant.

Pas op de plaats
En toen was het kerstvakantie en ging ik lekker een wandeling maken over de dijk. Kijk mij eens goed voor mezelf zorgen, dacht ik nog. En midden op die dijk begon ineens mijn hart als een razende te kloppen. Mijn hart sloeg over, klopte op een vreemde manier, veel te hard, veel te snel, met steeds een extra klopje tussendoor. ‘Deskundige’ die ik ben, zette ik natuurlijk direct wat stevige ademhalingstechnieken in om dat hart weer rustig te krijgen.
Maar dat werkte niet. Lang verhaal kort: ruim drie maanden hield ik pas op de plaats, werkte ik niet tot nauwelijks en zat ik regelmatig op de bank met een kop thee, totdat mijn hart eindelijk weer rustig werd en in een normaal ritme klopte zonder over te slaan. Drie maanden waarin ik geconfronteerd werd met die kriebels tijdens het stilzitten op de bank, zeker omdat ik ondertussen gewoon nog volop energie had.
Deze drie maanden werden voor mij een wake-upcall. Waar kwam die onrustige kriebel eigenlijk vandaan als ik even rustig op de bank ging zitten? Welke gevoelens kwamen er naar boven zodra ik in de ruststand ging? Welke signalen had mijn lichaam mij gegeven? Had ik die überhaupt waargenomen? En wat had ik daar vervolgens mee gedaan? Ja natuurlijk had ik die signalen gekregen. Ja natuurlijk lag ik regelmatig bekaf op de bank om in twintig minuten mijn avondeten naar  binnen te werken en te klagen tegen mijn man dat ik eigenlijk níet meer ook ’s avonds nog workshops wilde geven. Maar natuurlijk stond ik na twintig minuten weer op en ging ik weer door met mijn werk.

Vertrouwen
Een van de mooiste vragen die een collega-TRE*-provider mij tijdens mijn herstelperiode stelde was: ‘Wij vertrouwen vaak ons lichaam wel, maar vertrouwt jouw lichaam jóu ook?’ Lees dat zinnetje nog maar eens. Je vertrouwt vaak je lichaam wel. Maar vertrouwt jouw lichaam jóu ook? Luister jij naar jouw lichaam als het een signaal geeft: hoofdpijn, moeheid, buikpijn, een drukkend gevoel op de borst. Of is dat signaal vooral irritant, neem je een paracetamol en ga je door?