Opstarten, ondersteunen en overhaast

Omschrijving

Onwetendheid ten aanzien van de cyberrevolutie behoort stilaan tot een ander millennium. De wereld van internet, hypertekst, e-mail en multimedia breidt zich dagelijks uit en wij kunnen niet anders dan haar bewoners zijn. Meer zelfs kiezen we maar al te graag voor dit soort van burgerschap wanneer we ons om uiteenlopende redenen steeds frequenter begeven op de snelweg die de grenzen van tijd en ruimte tart – indicatief voor deze tendens zijn de aanhoudende berichten over het stijgende aantal internetaansluitingen, en de hiermee samenhangende reclamespots. Verheugd stellen we vast dat de technologiehype ook een voedingsbodem vindt in pedagogische sferen: vele huisgezinnen en nagenoeg elke school beschikken over computers, die vaak toegang verschaffen tot de virtuele ruimte. Goed nieuws is dat, want waar het onderwijs al te vaak achterop kwam, kan het nu degelijk voorbereiden op de informatiemaatschappij. De overheid lijkt zo in haar opzet garant te staan voor ‘kwalitatief hoogstaand’ onderricht, te slagen en laat het daar niet bij: ‘We staan al ver, maar het is nog niet genoeg’, klinkt het op menig studiedag, wat het ambitieuze stimuleringsbeleid vertaalt.
Of gaat het dit keer te snel? Uitgaande van de Vlaamse beleidsverklaring inzake informatie- en communicatietechnologie (ICT), onderzoekt deze bijdrage waarin de betekenis van deze technologie voor opvoeding en onderwijs schuilt of net niet en welke evoluties de pedagogische relatie (kunnen) raken. Hiertoe wordt illustratief aangegeven wat de betekenis is van het begrip ‘aandacht’ binnen de huidige technologische context enerzijds, de pedagogische relatie anderzijds.