Parkhursts daltononderwijs als praktijkgedreven vernieuwing

Omschrijving

Er is veel discussie over de verhouding tussen onderwijswetenschap en onderwijspraktijk, tussen wat onderwijsdeskundigen onderzoeken en bedenken en wat leraren doen in de klas.
Men spreekt van een kloof en bediscussieert hoe die te overbruggen.1 Eén van de issues is hoe onderwijsvernieuwing het best aangepakt kan worden. Moet innovatie evidence based zijn of op z’n minst evidence informed? Of mag innovatie ook gestuurd worden door professionele ervaring en intuïtie of kan het zelfs niet anders? In deze discussie is weinig belangstelling voor de geschiedenis van de verhouding tussen onderwijswetenschap, onderwijspraktijk en onderwijsvernieuwing. Dat is jammer want deze geschiedenis is interessant genoeg. Een voorbeeld is de vroege geschiedenis van het Daltononderwijs. Eerst vergelijk ik de werkwijze van daltonlerares Helen Parkhurst met die van filosoof John Dewey – twee twee kopstukken in de Amerikaanse traditie van Progressive Education. Vervolgens zoom ik uitgebreid in op een turbulente episode in de geschiedenis van de Dalton School in New York, Parkhursts eigen school.

[Hoofdstuk in: 2018, Liber Amicorum Jeroen Dekker]