De ecologie van maatschappelijke betrokkenheid

Omschrijving

Algemeen wordt erkend dat collectieve maatschappelijke betrokkenheid een factor is die zowel de maatschappij als individuen behoedt voor veel ellende, zoals criminali- teit, verloedering, slechte economische ontwikkeling en zelfs een slechte gezondheid (Hirschi, 2002; Putnam, 2001; Sampson, Raudenbusch & Earls, 1997; Anderson, 2000, 2004). Daarbij komt dat wetenschappers en beleidsmakers beseffen dat burgerschap en maatschappelijke betrokkenheid niet automatisch, in de vorm van genetisch materiaal, van de ene generatie op de andere worden overgedragen (Sherrod, Torney-Purta & Flanagan, 2010; Dewey, 2004; Gutmann, 1993; De Winter, 2011; Davenport & Skandera, 2003). Dat is reden voor de Nederlandse overheid om aandacht te besteden aan het aanleren van burgerschap. Een hindernis lijkt dat praktijkprogramma’s die duurzame maatschappelijke betrokkenheid bij jonge mensen kunnen bewerkstelligen schaars zijn – mogelijk doordat de wetenschappelijke pedagogiek hier decennialang geen aandacht voor had en in de praktijk de nadruk vooral lag op professionalisering, diagnostisering, behandeling en preventie van individuele problematiek. Rond 2007 kwam er in Nederland echter een aantal ontwikkelingen samen; een momentum om andere wegen in te slaan met het jeugdbeleid.